Epoka e Intolerancës: Anuloni Luftën e Kulturës Kundër Fjalës së Lirë …

Nga John W. Whitehead & Nisha Whitehead –

Korrektësia politike është fashizëm që shtiret si sjellje. – Xhorxh Karlin

Kultura e anulimit – korrektësia politike e përforcuar me steroid, vetë-drejtësia e një epoke narcisiste dhe një pseudo-moral i tregtuar masiv që është pak më shumë se fashizmi i maskuar si tolerancë – na ka zhvendosur në një epokë intolerance, të kontrolluar nga tekno- censuruesit, ngacmuesit e mediave sociale dhe mbikëqyrësit e qeverisë.

Gjithçka tani është lojë e drejtë për censurën nëse mund të interpretohet si urrejtje, lënduese, fanatike ose ofenduese, me kusht që të bie ndesh me këndvështrimin e vendosur.

Në këtë mënyrë, çështjet më të diskutueshme të ditëve tona – raca, feja, seksi, seksualiteti, politika, shkenca, shëndetësia, korrupsioni qeveritar, brutaliteti i policisë, etj. – janë bërë fushëbetejë për ata që pretendojnë se besojnë në lirinë e fjalës, por vetëm kur favorizon pikëpamjet dhe qëndrimet që ata mbështesin.

“Fjala e lirë për mua, por jo për ty” është mënyra se si miku im i mirë dhe puristi i fjalës së lirë Nat Hentoff e përmblidhte këtë standard të dyfishtë.

Kjo tendencë për të censuruar, heshtur, fshirë, etiketuar si “të urryer” dhe demonizuar pikëpamjet që bien ndesh me elitën kulturore po përqafohet me një zelodi thuajse fanatike nga një institucion i ngjashëm me kultin që vlerëson konformitetin dhe mendimin grupor mbi individualitetin.

Për shembull, a jeni skeptik në lidhje me efikasitetin e injektimeve të COVID-19? A keni shqetësime për rezultatin e zgjedhjeve presidenciale 2020? A pajtoheni me besimet fetare që formojnë pikëpamjet tuaja për seksualitetin, martesën dhe gjininë? A përfshiheni, me dashje apo pa dashje, në gjininë e gabuar (duke identifikuar gabimisht gjininë e një personi) ose mospërdorim emri (duke përdorur përemrat e gabuar ose emrin e lindjes për një person transgjinor)?

Thuaj po për secilën prej këtyre pyetjeve dhe më pas guxo t’i shprehësh ato pikëpamje me diçka më të lartë se një pëshpëritje dhe mund ta gjesh veten të pezulluar në Twitter, të përjashtuar nga Facebook dhe të ndaluar në platforma të ndryshme të mediave sociale.

Kjo intolerancë autoritare e maskuar si tolerancë, qytetërim dhe dashuri (ajo që komediani George Carlin e quajti “fashizëm që pretendon të jetë sjellje”) është rezultati përfundimtar i një kulture politikisht korrekte që është bërë radikalizuar, institucionalizuar dhe tiranike.

Putin: Zgjimësia është ‘Diskriminim i kundërt’ dhe ‘Krim Kundër Njerëzimit’.

Në vitet e fundit, për shembull, zërat e shquar të mediave sociale janë censuruar, heshtur dhe zhdukur nga Facebook, Twitter, YouTube dhe Instagram për shprehjen e ideve që konsideroheshin politikisht të pasakta, të urrejtjes, të rrezikshme ose konspirative.

Së fundmi, Twitter pezulloi podkasterin konservator Matt Walsh për shkeljen e politikës së tij të gjuhës së urrejtjes duke ndarë pikëpamjet e tij për individët transgjinorë. “Kampionia më e madhe femër e Jeopardy e të gjitha kohërave është një burrë. Femra më e mirë e notës së kolegjit është një burrë. Admirali i parë femër me katër yje në Shërbimin e Shëndetit Publik është një burrë. Burrat kanë dominuar pistën e shkollave të mesme të femrave dhe qarkun MMA të femrave. Patriarkati fiton në fund”, shkroi Walsh në Twitter më 30 dhjetor 2021.

J.K. Rowling, autore e serialit popullor të Harry Potter, e ka gjetur veten të denoncuar si transfobike dhe të shmangur gjerësisht për guximin për të kritikuar përpjekjet e aktivistëve transgjinorë për të gërryer përkufizimin ligjor të seksit dhe për ta zëvendësuar atë me gjininë. Eseja e Rowling që shpjegon pikëpamjet e saj është një pjesë e fuqishme, e artikuluar, e mirë-hulumtuar që jo vetëm thekson rëndësinë e fjalës së lirë dhe të drejtave të grave, ndërsa denoncon përpjekjet e aktivistëve trans për të demonizuar ata që pranojnë “të menduarit e gabuar”, por gjithashtu pranon se gjatë luftës mbi dismorfinë gjinore është reale, shqetësimet për mbrojtjen e grave dhe vajzave lindore nga abuzimi janë gjithashtu legjitime.

Ironikisht, shmangia e Rowling përfshinte djegien e librave. Megjithatë, siç paralajmëroi dikur Ray Bradbury, “Ka më shumë se një mënyrë për të djegur një libër. Dhe bota është plot me njerëz që vrapojnë me shkrepse të ndezura.”

Në të vërtetë, Amendamenti i Parë është duke u ndezur para syve tanë, por ato shkëndijat e para u ndezën shumë kohë më parë dhe janë ushqyer nga intoleranca në të gjithë spektrin politik.

Konsideroni disa nga llojet e të folurit që synohen për censurë ose eliminim të plotë.

Fjalimi fyes, politikisht jokorrekt dhe “i pasigurt”: Korrektësia politike ka rezultuar në ftohjen e fjalës së lirë dhe një armiqësi në rritje ndaj atyre që ushtrojnë të drejtat e tyre për të folur lirisht. Aty ku kjo është bërë me dhimbje është evidente në kampuset e kolegjeve, të cilat janë bërë vatër censurimi të udhëhequr nga studentët, paralajmërimet, mikroagresionet dhe politikat e të folurit të “dritës së kuqe” që synojnë çdo gjë që mund të shkaktojë dikë të ndihet i pakëndshëm, i pasigurt ose i ofenduar.

Ngacmimi, fjalimi frikësues: Duke paralajmëruar se “ngacmuesit e shkollave bëhen të pandehurit e krimeve të urrejtjes së nesërme”, Departamenti i Drejtësisë ka udhëhequr rrugën në nxitjen e shkollave që të kufizojnë bullizmin, duke shkuar aq larg sa të klasifikojnë “ngacmimet” si një formë “ngacmimi” dhe ” “mesazhe me tekst” të vrazhda” ose “dëmtuese” si “ngacmim kibernetik”.

Gjuha e urrejtjes: Gjuha e urrejtjes – fjalimi që sulmon një person ose grup në bazë të atributeve të tilla si gjinia, origjina etnike, feja, raca, paaftësia ose orientimi seksual – është kandidati kryesor për censurën në internet. Gjigantët e korporatave të internetit Google, Twitter dhe Facebook vazhdojnë të ripërcaktojnë se cilat lloje të të folurit do të lejohen në internet dhe çfarë do të fshihen.

Fjalimi i rrezikshëm, antiqeveritar: Si pjesë e luftës së saj të vazhdueshme kundër “ekstremizmit”, qeveria ka bashkëpunuar me industrinë e teknologjisë për të kundërshtuar “propagandën” në internet nga terroristët që shpresojnë të rekrutojnë mbështetje ose të planifikojnë sulme. Në këtë mënyrë, kushdo që kritikon qeverinë në internet mund të konsiderohet ekstremist dhe përmbajtja e tij do t’u raportohet agjencive qeveritare për hetime të mëtejshme ose do të fshihet. Në fakt, Departamenti i Drejtësisë po planifikon të formojë një njësi të re të terrorizmit vendas për të zbuluar individë “të cilët kërkojnë të kryejnë akte të dhunshme kriminale për të çuar përpara qëllimet e brendshme sociale ose politike”. Çfarë do të thotë kjo është më shumë mbikëqyrje, më shumë programe para krimit dhe më shumë shënjestrim i individëve, fjalimi i të cilëve mund të kualifikohet si “i rrezikshëm”.

Rezultati i gjithë këtij redaktimi, analizimi, ndalimi dhe heshtja është shfaqja e një gjuhe të re, atë që George Orwell e quajti Newspeak, e cila e vendos fuqinë për të kontrolluar gjuhën në duart e shtetit totalitar.

Sipas një sistemi të tillë, gjuha bëhet një armë për të ndryshuar mënyrën se si njerëzit mendojnë duke ndryshuar fjalët që përdorin.

Rezultati përfundimtar është kontrolli i mendjes dhe një popull që ecën në gjumë.

Në regjimet totalitare – të njohura si shtetet policore – ku konformiteti dhe pajtueshmëria zbatohen në fund të një arme të mbushur, qeveria dikton se cilat fjalë mund dhe nuk mund të përdoren.

Në vendet ku shteti policor fshihet pas një maske dashamirës dhe maskohet si tolerancë, qytetarët censurojnë veten e tyre, duke kontrolluar fjalët dhe mendimet e tyre për t’iu përshtatur diktateve të mendjes së masës, që të mos e gjejnë veten të izoluar ose të vënë nën vëzhgim.

Edhe kur motivet pas këtij riorientimi të kalibruar në mënyrë të ngurtë të gjuhës shoqërore duken me qëllime të mira – dekurajimi i racizmit, dënimi i dhunës, denoncimi i diskriminimit dhe urrejtjes – në mënyrë të pashmangshme, rezultati përfundimtar është i njëjtë: intolerancë, indoktrinim dhe infantilizëm.

Shmangia sociale e favorizuar nga aktivistët dhe korporatat huazon shumë nga taktikat e kontrollit të mendjes të përdorura nga kultet autoritare si një mjet për të kontrolluar anëtarët e saj. Siç shkruan Dr. Steven Hassan në Psychology Today:

“Duke urdhëruar që anëtarët të ndërpriten, ata nuk mund të marrin më pjesë. Informacioni dhe shkëmbimi i mendimeve, ndjenjave dhe përvojave janë mbytur. Ndalimi i mendimit dhe përdorimi i termave të ngarkuar e mbajnë një person të kufizuar në një botë bardh e zi, gjithçka ose asgjë. Kjo i kontrollon anëtarët përmes frikës dhe fajit.”

Libri i Dr. Steven Hassan, “Luftimi i kontrollit të mendjes së kultit”, është i disponueshëm për t’u blerë në internet.

Ky kontroll i mendjes mund të marrë shumë forma, por rezultati përfundimtar është një popullsi e skllavëruar, e bindur, e paaftë për të sfiduar tiraninë.

Siç vërejti dikur Rod Serling, krijuesi i Zonës së Twilight, “Ne po zhvillojmë një qytetari të re, një qytetari që do të jetë shumë selektiv në lidhje me drithërat dhe makinat, por nuk do të jetë në gjendje të mendojë”.

Problemi siç e shoh unë është se ne e kemi lejuar veten të bindemi se kemi nevojë që dikush tjetër të mendojë dhe të flasë për ne. Dhe ne kemi pranuar idenë se kemi nevojë që qeveria dhe partnerët e saj të korporatës të na mbrojnë nga ajo që është e shëmtuar, shqetësuese ose e keqe. Rezultati është një shoqëri në të cilën ne kemi pushuar së debatuari mes vete, kemi pushuar së menduari për veten tonë dhe kemi pushuar së besuari se ne mund t’i rregullojmë problemet tona dhe t’i zgjidhim dallimet tona.

Shkurtimisht, ne e kemi reduktuar veten në një popullatë kryesisht të heshtur, pasive, të polarizuar të paaftë për të përballuar problemet tona dhe të mbështetur te qeveria për të na mbrojtur nga frika jonë.

Siç vërejti dikur Nat Hentoff, ai kampion i pavërtetë i Amendamentit të Parë, “Dallimi thelbësor midis një kombi të lirë, siç pretendojmë se jemi, dhe një shteti totalitar, është se këtu të gjithë, duke përfshirë edhe një armik të demokracisë, kanë të drejtë të flet mendjen e tij.”

Çfarë do të thotë kjo është hapja e derës për më shumë fjalë jo më pak, edhe nëse ai fjalim është fyes për disa.

Duke kuptuar se liria për ata në pakicën jopopullore përbën tolerancën përfundimtare në një shoqëri të lirë, James Madison, autori i Ligjit të të Drejtave, luftoi për një Amendament të Parë që mbronte “pakicën” kundër shumicës, duke siguruar që edhe përballë i presionit dërrmues, një pakicë prej tyre – qoftë edhe ai që përkrah pikëpamje të neveritshme – do të kishte ende të drejtën të flasë lirshëm, të lutet lirshëm, të mblidhet lirisht, të sfidojë lirisht qeverinë dhe të transmetojë lirisht pikëpamjet e tij në shtyp.

Ne nuk i kemi bërë vetes – ose kombit – ndonjë favor duke u bërë kaq shumë të sjellshëm, të kujdesshëm për të shmangur ofendimet dhe kryesisht të pavullnetshëm për t’u etiketuar si intolerantë, urrejtës ose mendjembyllur sa të kemi eliminuar fjalët, frazat dhe simbolet nga diskursi publik. .

Ne kemi lejuar që frika jonë – frika për sigurinë tonë, frika nga njëri-tjetri, frika nga etiketimi racist, urrejtës ose paragjykues, etj. – të mposhtin lirinë tonë të fjalës dhe të na fytin në mënyrë shumë më efektive se çdo dekret qeveritar.

Në fund të fundit, lufta kundër fjalës së lirë – dhe kjo është pikërisht ajo që është: një luftë që bëhet nga amerikanët kundër amerikanëve të tjerë – është një luftë që nxitet nga frika.

Duke pakësuar disidencën, ne kemi krijuar një tenxhere me presion të mjerimit dhe pakënaqësisë së mbytur që tani po fryn dhe po nxit edhe më shumë urrejtje, mosbesim dhe paranojë midis pjesëve të popullatës.

Duke penguar fjalën e lirë, ne po kontribuojmë në rritjen e një kategorie të ulët amerikanësh, të cilëve u thuhet se nuk mund të marrin pjesë në jetën publike amerikane nëse nuk “përshtaten”.

Amendamenti i Parë është një valvul avulli. Ai i lejon njerëzit të thonë mendimet e tyre, të shprehin ankesat e tyre dhe të kontribuojnë në një dialog më të madh që shpresojmë të rezultojë në një botë më të drejtë. Kur nuk ka valvul avulli për të çliruar presionin, zhgënjimi rritet, zemërimi rritet dhe njerëzit bëhen më të paqëndrueshëm dhe të dëshpëruar për të detyruar një bisedë.

Kujdes: çfarëdo që ne tolerojmë tani – çfarëdo që të mbyllim sytë – çdo gjë që racionalizojmë kur u shkaktohet të tjerëve, përfundimisht do të kthehet për të na burgosur, një dhe të gjithë.

Përfundimisht, “ne njerëzit” do të jemi ata në pikëpyetje.

Në një moment ose në një tjetër, në varësi të mënyrës se si qeveria dhe aleatët e saj të korporatave përcaktojnë se çfarë përbën “urrejtje” ose “ekstremizëm”, “ne njerëzit” mund të konsiderohemi të gjithë fajtorë për ndonjë krim të menduar apo tjetër.

Kur të vijë ajo kohë, mund të mos mbetet askush që të flasë ose të flasë në mbrojtje tonë.

Në fund të fundit, është një rrugë e rrëshqitshme nga censurimi i të ashtuquajturave ide të paligjshme deri te heshtja e së vërtetës. Përfundimisht, siç parashikoi George Orwell, të thuash të vërtetën do të bëhet një akt revolucionar.

Jemi në një trajektore të shpejtë.

Me fjalë të tjera, çfarëdo pushteti që i lejoni qeverisë dhe operativëve të saj të korporatave të pretendojnë tani, për hir të së mirës më të madhe ose për shkak se ju pëlqeni apo u besoni atyre që janë në krye, përfundimisht do të abuzohen dhe do të përdoren kundër jush nga tiranët e krijuar nga ju.

Kjo është tirania e mazhorancës kundër pakicës që marshon në hap me teknofashizmin.

Nëse amerikanët nuk mbrojnë me zë të lartë të drejtën e një pakice për t’u abonuar, e lëre më zërin, idetë dhe opinionet që mund të jenë fyese, urrejtjeje, intolerante ose thjesht të ndryshme, atëherë së shpejti do të zbulojmë se nuk kemi të drejta. çfarëdo qoftë (të flasim, të mblidhemi, të pajtohemi, të mos pajtohemi, të protestojmë, të zgjedhim, të largohemi ose të krijojmë rrugët tona si individë).

Pavarësisht se cili mund të jetë numri ynë, pavarësisht se cilat mund të jenë pikëpamjet tona, pavarësisht se cilës parti mund t’i përkasim, nuk do të kalojë shumë kohë përpara se “ne njerëzit” të përbëjmë një pakicë të pafuqishme në sytë e një shteti fashist të ushqyer nga pushteti. shtyrë të ruajë fuqinë e saj me çdo kusht.

Ne jemi pothuajse në atë pikë tani.

Fjala e lirë nuk është më e lirë.

Në letër – të paktën sipas Kushtetutës së SHBA – ne jemi teknikisht të lirë të flasim.

Megjithatë, në realitet, ne jemi të lirë të flasim vetëm sa mund ta lejojë një zyrtar qeveritar – ose entitete korporative si Facebook, Google ose YouTube.

Zvarritja e vazhdueshme, e përhapur e censurës që po na shkaktohet nga gjigantët e teknologjisë së korporatave me bekimin e fuqive që do të jenë, kërcënon të sjellë një ristrukturim të realitetit që nga viti 1984 i Orwellit, ku Ministria e së Vërtetës kontrollon fjalimin dhe siguron që faktet përputhen me cilindo version të realitetit që propaganduesit e qeverisë përqafojnë.

Orwell synoi vitin 1984 si një paralajmërim. Në vend të kësaj, siç e bëj të qartë në librin tim Battlefield America: The War on the American People dhe në homologun e tij imagjinar The Erik Blair Diaries, ai po përdoret si një manual udhëzimi distopian për inxhinierinë shoqërore të një popullsie që është në përputhje, konformiste dhe e bindur ndaj Big Brother.

Shteti policor nuk mund të kërkonte një qytetari më të mirë se ai që kryen censurën, spiunimin dhe policimin e tij.

/PatriotikMedia/