Oligarkia, Kali i Trojës së Kapitalistëve …

Ndërsa perëndimi vazhdon të rrëshqasë në mënyrë të pashmangshme drejt një humnerë ekonomike dhe shoqërore distopike, njerëzit e tij ende nuk arrijnë të njohin armikun e vërtetë, shkruan Eamon McKinney.

Koncepti i Oligarkisë nuk është i ri, ai daton që nga koha e Aristotelit dhe më parë. Sundimi nga një pakicë e pasur dhe e fuqishme shkon prapa në qytetërimet më të hershme të regjistruara. Kjo klasë sunduese e dëmshme dhe shpesh e errësuar ka ushtruar për një kohë të gjatë pushtetin mbi institucionet politike dhe qeverisëse, që nominalisht supozohet se përfaqësojnë interesat e shumicës. Për shkak të pasurisë ose lindjes, kjo pakicë e ka konsideruar veten të drejtë të sundojë mbi shumicën dhe të grabisë çdo tepricë të prodhuar nga më të voglit e tyre.

Për klasën ndërkombëtare të kapitalit, krijimi i një elite oligarke është një komponent thelbësor i çdo plani për të infiltruar dhe korruptuar institucionet ekzistuese politike. Elita bankare evropiane mund të fitojë pak tërheqje në Shtetet e Bashkuara të reja. Etërit themelues, në veçanti Thomas Jefferson dhe John Adams, ishin marrë me ta ndërsa përpiqeshin të mblidhnin fonde për Luftën e tyre të Pavarësisë, ata shpejt arritën ta kuptonin lojën. Deklarata e Pavarësisë ishte po aq një refuzim i kësaj klase kapitale, po aq edhe i mbretit George dhe i Monarkisë. Fuqitë që ishin të kërcënuara nga shembulli i keq i Amerikës dhe një kushtetutë që deklaronte, “të gjithë njerëzit janë krijuar të barabartë” do të shkaktonte një përgjigje negative nga ata që mendonin se sundonin botën. Perandoria britanike e atëhershme dominuese nuk i fali kurrë amerikanët e rifilluar dhe filloi një luftë një shekullore të hakmarrjes kapitaliste.

Krijimi i një Oligarkie Amerikane ishte mënyra se si elita bankare e tërhoqi zvarrë Amerikën nën kontrollin e bankierëve evropianë. Shpesh të referuar si “Baronët e grabitësve”, Rockefeller në naftë, Carnegie në çelik, Harriman në hekurudha dhe J.P. Morgan në banka, dhe shumë kapitalistë të tjerë monopol, të gjithë financoheshin në mënyrë të fshehtë nga bankat londineze. Kësaj oligarkie të sapolindur iu deshën disa vite, por në vitin 1913 ata arritën të miratonin Aktin jokushtetues të Rezervës Federale. Sistemi amerikan i parasë ishte tani nën kontrollin e bankierëve evropianë, ku mbetet edhe sot e kësaj dite. Kjo ishte pika kur Amerika u bë pikërisht ajo që ishte krijuar për të kundërshtuar. Miti themelor i ëndrrës amerikane, u bë pikërisht ai, një mit.

Sot oligarkët amerikanë nuk janë në çelik apo hekurudha, ata janë në financa dhe teknologji, të gjithë komponentë thelbësorë të kontrollit të plotë shoqëror. Bill Gates “i sfiduar në mënyrë karizmatike” është një krijim i tillë. I financuar nga shteti i sigurisë kombëtare, ai kishte mbështetjen financiare për të siguruar që Microsoft të kishte një monopol virtual mbi biznesin global të softuerit. Nuk dihej se softueri i tij përmbante dyer të pasme të aksesueshme për agjencitë e sigurisë amerikane, të cilat mund të spiunonin botën. Bill tani me sa duket ndihet i kualifikuar për t’i dhënë leksione botës mbi vaksinat dhe shëndetin, ndërsa njëkohësisht shtyn axhendën e tij të çpopullimit. Mark Zuckerberg po aq i urryer është një version më i fundit i të njëjtit fenomen.

Vitet e fundit, termi oligark shpesh është paraprirë nga “rusi”. Kur Bashkimi Sovjetik u shemb në 1989, ai i dha klasës së kapitalit mundësinë e jetës. Peizazhi i gjerë rus ishte i bollshëm me naftë, gaz dhe burime të tjera natyrore. Sektori shtetëror rus, joefikas dhe i falimentuar, ishte veçanërisht i përgatitur për plaçkitje. Me sa duket nga askund u shfaq një gjeneratë e re e “biznesmenëve” rusë, të cilët filluan të blejnë, për qindarka dollarë, asete të dëmtuara të sektorit shtetëror. Këta oligarkë aspirantë të sapombështetur nga perëndimi plaçkitën vendin e lindjes pa u ndëshkuar dhe pa mëshirë. Nëpërmjet këtyre përfaqësuesve, perëndimi neoliberal festoi me lakmi me kufomën ruse. Në librin e Francis Fukuyama “Fundi i historisë”, ai deklaroi se perëndimi kishte fituar, Lufta e Ftohtë kishte mbaruar dhe Neoliberalizmi mbretëroi suprem. Jo kaq shpejt…

I supozuar si një tjetër oligark aspirant i korruptuar, Vladimir Putin nuk u kundërshtua nga perëndimi kur ai kandidoi për presidencën ruse. Putini nënkuptoi se do të ishte “biznes si zakonisht” nëse ai bëhej president, kjo ishte siguri e mjaftueshme për Perëndimin dhe ai u zgjodh president rus në vitin 2000. Megjithatë, doli se Vlad nuk ishte as i korruptuar dhe as një oligark aspirues, ai ishte në fakt një nacionalist rus jashtëzakonisht patriot, i cili përçmoi atë që Perëndimi i kishte bërë Rusisë dhe ishte i vendosur ta kthente atë.

Të zemëruar specifikisht ishin tradhtarët rusë, të cilët kishin përdhunuar në mënyrë kaq të pashpirt ekonominë ruse dhe kishin varfëruar popullin e saj tashmë të shkatërruar. Putin thirri tetëmbëdhjetë oligarkët më të shquar dhe vendosi ligjin. Ata mund të mbanin një pjesë të fitimeve të tyre të paligjshme, por do të paguanin taksa dhe nuk do të ndikonin apo ndërhynin në procesin politik. Shumë e morën atë në bord dhe u larguan nga Rusia për në strehën e sigurt, miqësore të oligarkëve të Londrës dhe qëndruan jashtë çështjeve ruse. Megjithatë, jo të gjithë, Mikhail Khodorkovsky vazhdoi të ndërhynte, dhe Putini, i qëndrueshëm në fjalën e tij, e futi në burg.

Putini kishte mashtruar Perëndimin dhe kishte marrë Rusinë për popullin rus, dhe Perëndimi nuk e ka falur atë dhe që atëherë Rusia i është nënshtruar çdo mashtrimi në librin e lojërave të kapitalizmit hakmarrës. Nën Putinin, Rusia ka rifituar statusin e saj si një fuqi e madhe. Popullariteti i tij me popullin rus është për shkak të kuptimit të tyre për forcat me të cilat po lufton.

Kina, ndërsa shijon ngritjen e saj spektakolare nga hiri i “shekullit të turpit” të saj të imponuar nga perëndimi, ka luftuar të njëjtat forca të “fuqisë së parasë” si Rusia e Putinit. Jack Ma, kreu i mega konglomeratit të teknologjisë Alibaba zbuloi se sa seriozisht është Kina në këtë temë. Pak para IPO-së së shumëpritur të Alibaba-s, Jack u ndje mjaft i guximshëm për të kritikuar sistemin bankar shtetëror kinez. IPO-ja e tij u anulua dhe ai u këshillua të shkonte të jetonte në heshtje diku dhe të shijonte paratë e tij, ai e ka bërë këtë me mençuri. Në fakt, Jack Ma është thjesht një krijim, një front për fraksionin e pasur dhe të fuqishëm të familjes Jiang nga Shangai. Një nga djemtë e saj, Jiang Zemin, ishte kryeministër kinez në fillim të viteve 2000. dhe konsiderohej gjithmonë tepër simpatik ndaj interesave perëndimore. Fuqia e vërtetë ka nevojë për frontmen, dhe ashtu si Gates, Zuckerberg et al., Jack Ma ishte një front i tillë.

Presidenti Xi iu drejtua Forumit Ekonomik Botëror në Davos me lidhje video javën e kaluar. Nëse turma e Davos-it priste ndonjë zbutje për pozicionin e Kinës, ata do të zhgënjeheshin. Në një mënyrë tipike të nuancuar, ai iu referua klasës kapitale dhe ambicieve të saj. Ai e bëri të qartë se Kina synonte t’i përmbahej rreptësisht politikës së saj të tolerancës zero ndaj ndërhyrjeve të huaja në punët e Kinës. Ai ritheksoi angazhimin kinez ndaj një bote shumëpolare. Në një samit të brendshëm që pasoi mbi anti-korrupsionin, gjuha ishte më pak e nuancuar. “Bashkimi mes kapitalit dhe pushtetit” (Oligarkia) ishte shkaku kryesor i korrupsionit dhe nuk do të tolerohej.

Rilindjet spektakolare ekonomike dhe shoqërore të Rusisë dhe Kinës duhet të shërbejnë si shembull për botën se çfarë mund të arrihet pa ndikimin tinëzar të një klase parazitare. Ndërsa perëndimi vazhdon të rrëshqasë në mënyrë të pashmangshme drejt një humnerë ekonomike dhe shoqërore distopike, njerëzit e tij ende nuk arrijnë të njohin armikun e vërtetë. Lufta ruse dhe kineze kundër kësaj klase oligarkike është lufta e të gjithëve. Sapo pjesa tjetër e botës ta kuptojë këtë, do të jetë një vend më i mirë për të gjithë njerëzit e denjë.

/PatriotikMedia/