FAKT: “Zelenski Komandon një Bandë Narkomanësh dhe Neonazistësh”

Duke evokuar “një bandë të varur nga droga dhe neo-nazistë” në pushtet në Kiev, Presidenti Putin ka tronditur shumë njerëz. Shtypi atlantist u përpoq ta paraqiste atë si një pacient me sëmundje mendore. Megjithatë, faktet janë aty: pushteti në Ukrainë është me të vërtetë i pushtuar nga një grup narkomanësh që vodhën të ardhurat nga gazi. Është miratuar një ligj racor. Janë ngritur monumente për bashkëpunëtorin nazist Stepan Bandera. Dhe dy batalione naziste tashmë janë përfshirë në ushtrinë e ukrainës.

Strategjia ushtarake e Rusisë është e pamundur të deshifrohet sot, sepse ne nuk kemi një regjistrim të saktë të operacioneve në terren. I kanë vetëm shtabet ruse dhe të NATO-s. Ajo që po transmetohet është qartësisht e rreme, në rastin e gazetave perëndimore dhe qeverisë ukrainase, dhe e paverifikueshme, në rastin e ushtrive ruse, të Donestz-it dhe Luganskut.

E vetmja gjë që është e sigurt është se – për momentin – luftimet janë të kufizuara në territorin ukrainas, ndërsa konflikti ka të bëjë me Rusinë dhe Shtetet e Bashkuara dhe vetëm rastësisht Ukrainën.

Ne presim që më 5 mars 2022, Rusia të ngrejë zërin dhe ta çojë konfliktin në një teatër të dytë operimi.

Ndërkohë, unë do të shpjegoj se çfarë donte të thoshte Presidenti Vladimir Putin kur i përshkroi autoritetet ukrainase si “një tufë narkomanësh dhe neo-nazistë”, një frazë jashtëzakonisht tronditëse, por shumë e vërtetuar.

Ndoshta presidenti Putin po i jep shumë rëndësi këtyre fakteve, ose ndoshta ne në Perëndim po i minimizojmë ato.

“Një tufë narkomanësh”

Qeveria e Viktor Yanukovych (2010-14) u përpoq ta mbante Ukrainën në një rrugë të mesme midis fqinjit të saj rus dhe mikut të saj amerikan. Megjithatë, sipas fjalëve të Presidentit Bush Jr., “Ata që nuk janë me ne janë kundër nesh”. Prandaj Perëndimi e konsideroi atë si “pro-rus”. Ai u rrëzua nga Shtetet e Bashkuara, nën komandën e Ndihmës Sekretares së Shtetit për Euroazinë, Victoria Nuland, gjatë “Revolucionit të Dinjitetit” në Sheshin Maidan. Regjimi kalimtar ishte në duart e rebelëve profesionistë. Shkalla e korrupsionit të ekipit të Yanukovych u zbulua dhe Straussians vendosën të fitojnë edhe më shumë para.

Më 3 prill, një nga ish-këshilltarët e Sekretarit të Shtetit të SHBA-së, John Kerry, mashtruesi David Archer, dhe shoku i tij, djali i Zëvendës Presidentit Joe Biden, Hunter Biden, u takuan me miliarderin Stephen Schwartzman, kreun e fondit të investimeve Blackstone (për të mos u ngatërruar me Blackrock) në Itali, në brigjet e liqenit të Komos, në klubin Ambrosetti.

David Archer u vendos në bordin e Burisma Holdings, një nga kompanitë kryesore të gazit ukrainas, pronari i së cilës ishte nën hetim nga FBI dhe MI5 në Perëndim. Policia amerikane dhe ajo britanike ishin të bindura se pronari i Bursimës, oligarku Mykola Zlochevsky, i cili ishte Ministër i Burimeve Natyrore nën regjimin e Yanukovych, kishte dhënë licenca të paligjshme për kompanitë e tij të naftës dhe gazit. Archer paguhej 83,333 dollarë në muaj për këtë pozicion njeriu prej kashte. Një foto e tij në Shtëpinë e Bardhë me Zëvendës Presidentin Biden u vendos në faqen e internetit të kompanisë.

Pastaj zëvendëspresidenti Joe Biden dhe këshilltarët e tij Jake Sullivan dhe Antony Blinken mbërritën në Kiev për të zotuar mbështetjen e SHBA për regjimin e ri dhe për të organizuar zgjedhje të besueshme. Megjithatë, rajonet Donestzk dhe Lugansk kundërshtuan qeverinë e përkohshme, e cila përfshinte pesë ministra nazistë, dhe në një referendum shpallën pavarësinë e tyre. Të nesërmen, më 12 maj 2014, djali i Zëvendës Presidentit Biden, djaloshi Hunter Biden, iu bashkua bordit të drejtorëve të Burisma Holding. Më pas, një njeri i tretë, dhëndri i Sekretarit të Shtetit John Kerry, Christopher Heinz, iu bashkua David dhe Hunter në bordin e Burisma.

Gjatë gjysmës së dytë të vitit 2014, nën drejtimin e David Archer dhe Hunter Biden, Burisma i pagoi 7 milionë dollarë ryshfete Prokurorit të Përgjithshëm të Ukrainës nën regjimin e ri të Poroshenkos për të hartuar falsifikime dhe për të mbyllur çështjen ligjore kundër saj dhe pronarit të saj oligark. Një përgjim i dëgjuar nga presidenti Petro Poroshenko i konfirmoi Zëvendës Presidentit Biden se marrëveshja ishte “rregulluar”. Shtetet e Bashkuara kishin ricikluar ish-ministrin e “pro-rusit” Yanukovych. Më pas, Prokurori i Përgjithshëm, i cili ishte padyshim i pangopur, u rrëzua nga një votim në Parlament i provokuar nga Shtetet e Bashkuara, Bashkimi Evropian, FMN dhe Banka Botërore, të cilët gjithashtu donin të shpëtonin oligarkun dhe ish-kryeministren Julia Tymoshenko, por me një çmim më të ulët.

Të gjitha këto ngjarje janë raportuar gjerësisht në shtypin ukrainas. Ata janë vetëm maja e ajsbergut. Për shembull, sipas Wall Street Journal, Sekretari amerikan i Energjisë Rick Perry i bëri presion Presidentit ukrainas Volodymyr Zelensky që të pushonte drejtorët e kompanisë shtetërore të gazit Naftogaz dhe t’i zëvendësonte me të tjerë, duke përfshirë Straussian Amos Hochstein.

Në korrik 2019, presidenti i SHBA-së, Donald Trump, i kërkoi homologut të tij ukrainas, Volodymyr Zelensky, të hetonte këto raste të korrupsionit (përfshirë atë të Sekretarit të tij të Energjisë), ky i fundit refuzoi. Ndërsa Trump po bëhej gjithnjë e më këmbëngulës, një zyrtar i inteligjencës amerikane zbuloi përmbajtjen e kësaj bisede dhe akuzoi Presidentin Trump për përdorimin e Ukrainës për të dëmtuar rivalin e tij, kandidatin demokrat Joe Biden. Kjo çoi në shkarkimin e Presidentit Trump në Kongres, Ukraina Gate.

Më e pakta që mund të themi është se janë vërtetuar një numër i madh aktesh korruptive, se ato janë kryer për të mirën e personaliteteve ukrainase dhe amerikane dhe se në fund janë zhdukur dhjetëra miliarda dollarë dhe standardi i jetesës së popullsisë ukrainase. u shemb. E gjithë kjo u bë falë njerëzve të kashtës që nuk kanë ekspertizë në gaz, por kanë të përbashkët pjesëmarrjen në festat e drogës të Hunter Biden. Këtë e ka përmendur me të drejtë presidenti rus Vladimir Putin.

Nga pikëpamja evropiane, të gjithë kanë vënë re se çmimi i konsumit të gazit është dhjetëfishuar vitin e fundit. Është e vërtetë që rritja e kërkesës është më e madhe se rritja e ofertës, por kjo nuk mund të shpjegojë në asnjë mënyrë shkallën e rritjes së çmimit. Në fakt, kontratat afatgjata të gazit janë ende me çmime pak më të larta se në të kaluarën, ndërsa kontratat afatshkurtra janë rritur. Dallimi mund të shpjegohet ekskluzivisht me spekulime. Dhe pikërisht Blackstone dhe miqtë e Presidentit Joe Biden ishin të parët që spekuluan. Ata padyshim që prisnin një krizë në një nga vendet prodhuese.

Është e lehtë të kuptohet pse shtypi Atlantic po minimizon aferën Hunter Biden, në të cilën babai i tij, tani president i Shteteve të Bashkuara, është në telashe deri në qafë. Në fund, operacioni aktual ushtarak në Ukrainë po shkakton një rritje të mëtejshme të çmimit të gazit, sërish në dobi të miqve të presidentit amerikan dhe në dëm të evropianëve.

Këto fakte duhet të lidhen me atë që kam shkruar në artikullin e mëparshëm në këtë seri. Jake Sullivan, Antony Blinken dhe Victoria Nuland, të cilët pilotuan këto skema, janë Straussians. Dhe si i pari prej tyre, Paul Wolfowitz, shkruante në vitin 1992: Rivali i parë i Shteteve të Bashkuara është Bashkimi Evropian, zhvillimi i të cilit duhet të parandalohet.

Nga rruga, këto fakte janë çështje të brendshme të Ukrainës dhe Evropës Perëndimore. Ato nuk justifikojnë ndërhyrjen e jashtme.

“Një tufë neo-nazistësh”

Presidenti Vladimir Putin iu referua gjithashtu një bande neo-nazistësh. Këtë herë, nuk është më një grup i vogël prej disa dhjetëra personash, por disa mijëra, nga 10 deri në 20 000.

Për të kuptuar, duhet të kujtojmë se në fund të Luftës së Dytë Botërore, Shtetet e Bashkuara dhe BRSS morën secila robër shumë personalitete nazistë. Të gjithë u përpoqën të mblidhnin informacionin e tyre. Por nëse pas tetë muajsh sovjetikët i kthenin në shtëpi, Shtetet e Bashkuara i ruanin disa prej tyre dhe i riciklonin. Të gjithë e dinë që, për shembull, shkencëtari nazist që imagjinoi V2, Werner von Braun, u bë drejtori i NASA-s (operacioni “Perclip”). Ose që këshilltari special i kancelarit Adolf Hitler për Rendin e Ri në Evropë, Walter Hallstein, u bë presidenti i parë i Komisionit Evropian. Ose që alpinisti Heinrich Harrer u ngarkua nga CIA për të rritur Dalai Lamën. Ajo që dihet më pak është se CIA ricikloi gjithashtu shumë policë SS dhe Gestapo në mbarë botën. Ajo vendosi, për shembull, gestapistin Klaus Barbie në krye të Bolivisë, ku ai ia doli të vriste Che Guevara, ose SS Alois Brunner në Siri (atëherë një aleat i Uashingtonit).

Gjatë gjithë Luftës së Ftohtë, CIA përdori nazistët. Megjithatë, Presidenti Jimmy Carter caktoi admiralin Stansfield Turner për të vendosur rendin në agjenci, për të kufizuar rolin e këtyre agjentëve dhe për t’i dhënë fund diktaturave. Shumica e nazistëve u shkarkuan, por ata që mund të vepronin në Paktin e Varshavës u mbajtën. Kështu, Presidenti Ronald Reagan festoi “kombet e robëruara” të Evropës Lindore, duke krijuar një mori shoqatash për të destabilizuar vendet anëtare të Paktit të Varshavës dhe madje edhe BRSS.

Prandaj është mjaft logjike që në vitin 2007, CIA organizoi në Ternopol (Ukrainë) një kongres për të mbledhur neonazistët evropianë dhe xhihadistët anti-rusë të Lindjes së Mesme. Kryesohej nga nazisti ukrainas, Dmitro Yarosh dhe emiri çeçen, Doku Umarov. Por, ky i fundit, i kërkuar nga Interpoli, nuk mundi të shkonte atje. Ai dërgoi një video-mesazh mbështetjeje. Më pas, neo-nazistët dhe xhihadistët luftuan së bashku për të imponuar Emiratin Islamik të Ichkeria në vend të Republikës Çeçene.

Në vitin 2013, NATO stërviti burrat e të njëjtit Dmitro Yarosh në Poloni për luftime në rrugë. Në këtë mënyrë, ata funksionuan gjatë ndryshimit të regjimit në Ukrainë, të udhëhequr nga Victoria Nuland: “Revolucioni i Dinjitetit”, i njohur edhe si “Euromaidan”. Shumica e gazetarëve në vend vunë re praninë shqetësuese të këtyre nazistëve, por personalitetet perëndimore që erdhën për të marrë pjesë në këtë “revolucion”, si Bernard-Henri Lévy, ishin të verbër.

Në muajt në vijim, prania e pesë ministrave nazistë në qeverinë kalimtare provokoi referendumet e pavarësisë në rajonet e Donetskut dhe Luganskut. Presidenti Petro Poroshenko, me këshillën e miqve të Hunter Biden, i organizoi ato në njësi ushtarake dhe i vendosi në kufirin e Republikave të reja Popullore të Donetskut dhe Luganskut. Grupet neo-naziste financoheshin nga kumbari i mafies lokale Ihor Kolomoysky. Fakti që Kolomoysky ishte president i Komunitetit Çifut të Ukrainës nuk e pengoi atë të zgjidhte në këtë mënyrë ndjekësit e tij. Megjithatë, kur Kolomoysky u përpoq të merrte kontrollin e organizatave hebraike evropiane me paratë dhe kërcënimet e tij, ai u dëbua.

Për të rrëzuar Presidentin Poroshenko, Ihor Kolomoysky sajoi një politikan të ri duke prodhuar një serial televiziv, Shërbëtori i Popullit, aktori kryesor i të cilit ishte njëfarë Volodymyr Zelensky. Kur Zelensky u zgjodh president dhe Straussians u kthyen në Shtëpinë e Bardhë, ai pranoi të gjitha sugjerimet e tyre. Ai i ngriti monumente Stepan Bandera, liderit të bashkëpunëtorëve të nazistëve gjatë Luftës së Dytë Botërore. Në fund, ai mbështeti ideologjinë e tij, sipas së cilës popullsia ukrainase ka dy origjinë, nga njëra anë skandinave dhe protogjermane, nga ana tjetër sllave, vetëm të parët janë ukrainas të vërtetë, të dytët janë vetëm rusë, nënnjerëzor. Më pas ai shpalli një “Ligji për popujt autoktonë” i cili u privoi ukrainasve nga origjina sllave gëzimin e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore. Ky ligj ende nuk është zbatuar.

Për shtatë vjet, grupet naziste masakruan banorët e Donbass rastësisht. Gjermania dhe Franca, garantuesit e marrëveshjeve të Minskut, nuk kanë bërë asgjë. Vetë Kombet e Bashkuara bënë një sy qorr. Për shtatë vjet, këto grupe janë rritur. Ata janë rritur nga qindra ushtarë në mijëra.

Me kërkesë të Victoria Nuland, Presidenti Zelensky emëroi Dmitro Yarosh si këshilltar special të shefit të ushtrisë. Ky i fundit, dukshëm i zënë ngushtë, ka refuzuar të komentojë këtë dyshe të çuditshme për arsye “sigurie kombëtare”. Yarosh riorganizoi neo-nazistët në dy batalione dhe grupe urbane. Ai nisi një sulm masiv në rajonet separatiste në fundjavën e Konferencës së Sigurisë në Mynih, duke shkaktuar përgjigjen ruse.

Më 3 mars, batalioni nazist Aidar u mund nga ushtria ruse. Presidenti Zelensky më pas emëroi komandantin e saj si guvernator të Odessa-s me detyrën për të parandaluar ushtritë ruse të lidhin Krimenë dhe Transnistrinë.

Të gjitha këto fakte janë të padiskutueshme. Përgjigja e Rusisë mund të shihet si joproporcionale dhe e papërshtatshme, por jo si e pajustifikuar.

Duhet të kemi parasysh se Lufta e Dytë Botërore u përjetua ndryshe në Perëndim dhe në Lindje. Në Evropën Perëndimore, nazizmi ishte një diktaturë që preu pakicat, ciganët dhe hebrenjtë, të cilët i rrëmbeu dhe i zhduku nga miliona në kampe. Në Evropën Lindore, projekti ishte krejt ndryshe. Bëhej fjalë për lirimin e një hapësire jetese duke shfarosur popullsinë sllave. Nuk kishte nevojë për kampe. Të gjithë duhej të vriteshin. Nivelet e shkatërrimit nuk janë të krahasueshme. Vetëm BRSS numëronte 27 milionë të vdekur. Rusia moderne u ndërtua në kujtimin e kësaj Lufte të Madhe Patriotike kundër nazizmit. Për rusët, është e papranueshme të veshësh svastika dhe të votosh një ligj racor. Duhet vepruar pa pritur që të zbatohet.

/Stopfake.al/