A jeni kureshtar të dini se përse Elitat Globale e vranë Muammar Gadafin …

Në disa faqe në rrjetet sociale ka shumë patriotë që mundohen të shpjegojnë arsyen e vrasjes së Muammar Gaddafit nga Elita Globale duke ofruar për ndjekësit e tyre disa fakte që disa edhe i besojnë por ka dhe nga ata që i marrin si fake news,ne sot do të mundohemi të sjellim një përmbledhje mbi historinë e vërtet të vrasjes të Muammar Gaddafit nga njerëzit e elitës.

Pse e vranë Gadafin
Kolonializmi është i gjallë dhe i mirë në bankingun qendror

2022 shënon 11-vjetorin e ndërhyrjes së dhunshme të NATO-s në Libi dhe vrasjes së Muammar Gaddafit. Siç dyshohej në atë kohë – dhe më vonë u tregua në emailet e publikuara të Hilary Clinton – NATO veproi për të parandaluar Gaddafin të themelonte një bankë qendrore afrikane me monedhën e saj të mbështetur nga ari. Ai institucion do të kishte sfiduar fuqinë e dollarit dhe më në fund do ta kishte lejuar Afrikën të shpëtonte nga prangat e saj koloniale.

Ishte falë publikimit të emaileve të Hillary Clinton në vitin 2016 që u zbulua arsyeja e hyrjes së NATO-s në Libi. Ishte për të parandaluar krijimin e një monedhe të fortë të pavarur në Afrikë që do ta çlironte kontinentin nga skllavëria e tij ekonomike nën dollarin, FMN-në dhe frangën afrikane franceze. Kjo monedhë e fortë do ta kishte lejuar Afrikën të shkundte zinxhirët e fundit të rëndë të shfrytëzimit kolonial.

Vizita e shkurtër e Sekretares së Shtetit të atëhershëm Hillary Clinton në Libi në tetor 2011 u referua nga media si një “xhiro fitoreje”.

“Erdhëm, e pamë, ai vdiq!” tha ajo në një intervistë me video CBS kur dëgjoi kapjen dhe vrasjen brutale të liderit libian Muammar el-Gaddafi.

Por xhiroja e fitores, shkruan Scott Shane dhe Jo Becker në New York Times, ishte e parakohshme. Libia u ul në flagrancë nga Departamenti i Shtetit, “ndërsa vendi u shpërbë në kaos, duke çuar në një luftë civile që do të destabilizonte rajonin, duke nxitur krizën e refugjatëve në Evropë dhe duke lejuar Shtetin Islamik të krijojë një parajsë libiane që Shtetet e Bashkuara Shtetet tani po përpiqen me dëshpërim të frenojnë.”

Ndërhyrja SHBA-NATO dyshohet se është ndërmarrë për arsye humanitare, pas raportimeve për mizori masive nën Gadaffin; por organizatat e të drejtave të njeriut i vunë në dyshim pretendimet pasi gjetën mungesë provash. Megjithatë, në vitet që pasuan, ndodhën mizori të verifikueshme.

Krijimi i një monedhe të pavarur të fortë në Afrikë do t’i kishte lejuar Afrikës të shkundte zinxhirët e fundit të rëndë të shfrytëzimit kolonial.

Siç shkroi Dan Kovalik në Huffington Post, “situata e të drejtave të njeriut në Libi është një katastrofë, pasi ‘mijëra të burgosur [përfshirë fëmijët] lëngojnë në burgje pa shqyrtimin e duhur gjyqësor’ dhe ‘rrëmbimet dhe vrasjet e synuara janë të shfrenuara’.

Para vitit 2011, Libia kishte arritur pavarësinë ekonomike, me ujin e saj, ushqimin e saj, naftën e saj, paratë e saj dhe bankën e saj shtetërore. Ajo kishte lindur nën Gadafin nga një prej vendeve më të varfra në më të pasurit në Afrikë.

Arsimi dhe trajtimi mjekësor ishin falas; të kesh një shtëpi konsiderohej një e drejtë e njeriut; dhe libianët morën pjesë në një sistem origjinal të demokracisë lokale. Vendi mburrej me sistemin më të madh të ujitjes në botë, projektin e lumit të madh të krijuar nga njeriu, i cili sillte ujë nga shkretëtira në qytete dhe në zonat bregdetare; dhe Gaddafi po fillonte një program për ta përhapur këtë model në të gjithë Afrikën.

Por kjo ndodhi përpara se forcat SHBA-NATO të bombardonin sistemin e ujitjes dhe të bënin kërdi në vend. Gjatë mandatit të Presidentit Obama, situata në terren në Libi ishte aq e keqe sa ai u kërkoi këshilltarëve të tij të hartonin opsione duke përfshirë një front të ri ushtarak në Libi. Departamenti i Mbrojtjes thuhet se ishte gati me “spektrin e plotë të operacioneve ushtarake të kërkuara”.

Xhiroja e fitores së Sekretarit të Shtetit ishte me të vërtetë e parakohshme, nëse ajo për të cilën po flasim është qëllimi i deklaruar zyrtarisht i ndërhyrjes humanitare. Por emailet e Klintonit zbuluan një axhendë tjetër pas luftës në Libi; kjo, me sa duket, u arrit.

Misioni u realizua?

Nga 3000 emailet e lëshuara nga serveri privat i emailit të Hillary Clinton në fund të dhjetorit 2015, rreth një e treta ishin nga e besuara e saj e ngushtë Sidney Blumenthal. Një nga këto email, i datës 2 prill 2011, lexonte pjesërisht:

“Qeveria e Gadafit mban 143 ton ar dhe një sasi të ngjashme në argjend… Ky ari u grumbullua para rebelimit aktual dhe synohej të përdorej për të krijuar një monedhë pan-afrikane të bazuar në dinarin e artë libian. Ky plan ishte projektuar për t’u ofruar vendeve afrikane frankofone një alternativë ndaj frangut francez (CFA).

Në një ‘koment burimi’, emaili origjinal i deklasifikuar shtoi:

“Sipas individëve të ditur, kjo sasi ari dhe argjendi vlerësohet në më shumë se 7 miliardë dollarë. Oficerët francezë të inteligjencës e zbuluan këtë plan menjëherë pas fillimit të rebelimit aktual dhe ky ishte një nga faktorët që ndikoi në vendimin e Presidentit Nicolas Sarkozy për të angazhuar Francën në sulmi në Libi. Sipas këtyre individëve, planet e Sarkozy-t drejtohen nga çështjet e mëposhtme:

1. Dëshira për të fituar një pjesë më të madhe të prodhimit të naftës në Libi,
2. Rritja e ndikimit francez në Afrikën e Veriut,
3. Të përmirësojë situatën e tij të brendshme politike në Francë,
4. Jepni ushtrisë franceze një mundësi për të ripohuar pozicionin e saj në botë,
5. Adresoni shqetësimin e këshilltarëve të tij për planet afatgjata të Gadafit për të zëvendësuar Francën si fuqi dominuese në Afrikën Frankofone”.

Në mënyrë të dukshme mungon çdo përmendje e shqetësimeve humanitare. Objektivat janë paraja, pushteti dhe nafta.

Konfirmime të tjera shpërthyese u detajuan nga gazetari investigativ Robert Parry. Ato përfshinin pranimet e krimeve të luftës rebele, të trajnerëve të operacioneve speciale brenda Libisë që pothuajse nga fillimi i protestave dhe të Al Kaedës të përfshirë në opozitën e mbështetur nga SHBA.

Përmbysja e skemës financiare globale

Përpjekja e kërcënuar e Gadafit për të krijuar një monedhë të pavarur afrikane nuk u mor lehtë nga interesat perëndimore. Në vitin 2011, Sarkozy thuhet se e quajti udhëheqësin libian një kërcënim për sigurinë financiare të botës. Si mundet ky vend i vogël me gjashtë milionë banorë të përbëjë një kërcënim të tillë?

Së pari disa sfond: janë bankat, jo qeveritë, ato që krijojnë pjesën më të madhe të parave në ekonomitë perëndimore. Kjo ka vazhduar për shekuj me radhë, përmes procesit të quajtur huadhënie ‘rezerva e pjesshme’. Fillimisht, rezervat ishin në ar. Në vitin 1933, Presidenti Franklin Roosevelt zëvendësoi arin brenda vendit me rezerva të krijuara nga banka qendrore, por ari mbeti monedha rezervë në nivel ndërkombëtar.

Në vitin 1944, Fondi Monetar Ndërkombëtar dhe Banka Botërore u krijuan në Bretton Woods, New Hampshire, për të unifikuar këtë sistem parash të krijuar nga banka në nivel global. Një vendim i FMN-së thoshte se asnjë para letre nuk mund të kishte mbështetje ari.

Në fakt, kjo do të thoshte se oferta monetare tani krijohej privatisht si borxh me interes. Ky sistem kërkon një furnizim të vazhdueshëm të debitorëve; dhe gjatë gjysmëshekullit të ardhshëm, shumica e vendeve në zhvillim u mbyllën në borxhe ndaj FMN-së. Huat erdhën me vargje të lidhura, duke përfshirë politikat e ‘rregullimit strukturor’ që përfshin masa shtrënguese dhe privatizimin e aseteve publike.

Pas vitit 1944, dollari amerikan tregtohej në mënyrë të ndërsjellë me arin si monedhë rezervë globale. Kur SHBA nuk ishte më në gjendje të ruante mbështetjen e arit të dollarit, në vitet 1970 ajo bëri një marrëveshje me OPEC-un për të ‘mbështetur’ dollarin me naftë, duke krijuar ‘petro-dollar’. Nafta do të shitej vetëm në dollarë amerikanë, e cila do të depozitohej në Wall Street dhe banka të tjera ndërkombëtare.

Në vitin 2001, i pakënaqur me tkurrjen e vlerës së dollarëve që OPEC po merrte për naftën e tij, Sadam Huseini i Irakut theu paktin dhe shiti naftë në euro. Ndryshimi i regjimit pasoi me shpejtësi, i shoqëruar me shkatërrim të gjerë të vendit.

Ndërhyrja e dhunshme nuk kishte të bënte kryesisht me sigurinë e njerëzve. Bëhej fjalë për paratë, naftën dhe sigurinë e bankave globale.

Në Libi, Gadafi gjithashtu theu paktin; por ai bëri më shumë sesa thjesht të shiste naftën e tij në një monedhë tjetër. Ndërsa këto zhvillime u detajuan nga blogerja Denise Rhyne:

“Për dekada të tëra, Libia dhe vendet e tjera afrikane ishin përpjekur të krijonin një standard ari pan-afrikan… një “monedhë të fortë” pan-afrikane.

“Gadafi i Libisë konceptoi dhe financoi një plan për të bashkuar shtetet sovrane të Afrikës me një monedhë ari (Shtetet e Bashkuara të Afrikës). Në vitin 2004, një parlament pan-afrikan (53 vende) hodhi plane për Komunitetin Ekonomik Afrikan – me një ar të vetëm monedhë deri në vitin 2023.

Çfarë ishte e mundur për Afrikën

Gaddafi kishte bërë më shumë sesa organizoi një grusht shteti monetar afrikan. Ai kishte treguar se pavarësia financiare mund të arrihet. Projekti i tij më i madh i infrastrukturës, Lumi i Madh i krijuar nga njeriu, po i kthente rajonet e thata në një shportë buke për Libinë; dhe projekti prej 33 miliardë dollarësh po financohej pa interes, pa borxh të jashtëm, nëpërmjet bankës shtetërore të Libisë.

Kjo mund të shpjegojë pse kjo pjesë kritike e infrastrukturës u shkatërrua në vitin 2011. NATO jo vetëm bombardoi tubacionin, por e përfundoi projektin duke bombarduar fabrikën që prodhonte gypat e nevojshëm për ta riparuar atë.

Gjymtimi i një sistemi të ujitjes civile që i shërben deri në 70% të popullsisë vështirë se duket si ndërhyrje humanitare. Përkundrazi, siç e shprehu profesori kanadez Maximilian Forte në librin e tij të hulumtuar shumë, Slouching Towards Sirte: Lufta e NATO-s në Libi dhe Afrikë,

“Qëllimi i ndërhyrjes ushtarake të SHBA-së ishte të prishte një model të ri të pavarësisë dhe një rrjet bashkëpunimi brenda Afrikës që do të lehtësonte rritjen e mbështetjes te vetja afrikane. Kjo është në kundërshtim me ambiciet ekonomike gjeostrategjike dhe politike të fuqive evropiane ekstra-kontinentale, përkatësisht Shtetet e Bashkuara.”

Misteri i zgjidhur

Emailet e Hilary Clinton hedhin dritë mbi një enigmë tjetër të vërejtur nga komentuesit e hershëm. Pse, brenda disa javësh nga fillimi i luftimeve, rebelët krijuan bankën e tyre qendrore? Në atë kohë, Robert Wenzel shkroi në The Economic Policy Journal në 2011:

“Kjo sugjeron që ne kemi pak më shumë se një tufë rebelësh që vrapojnë përreth dhe se ka disa ndikime mjaft të sofistikuara. Nuk kam dëgjuar kurrë më parë që një bankë qendrore të krijohet brenda vetëm disa javësh nga një kryengritje popullore.”

Aty çështja do të kishte mbetur – e dyshimtë, por e paverifikuar, si shumë histori mashtrimi dhe korrupsioni – por për publikimin e emaileve të Hillary Clinton pas një hetimi të FBI-së. Ata i shtojnë peshë të konsiderueshme dyshimeve të Njumanit: ndërhyrja e dhunshme nuk kishte të bënte kryesisht me sigurinë e njerëzve.

Por bëhej fjalë për paranë, naftën dhe sigurinë e bankave globale.

Ky shkrim është realizuar nga Ellen Brown e cila është e diplomuar si avokate, folëse publike.Ellen ka punuar dhe si avokate në reformën bankare publike në Amerikë, si dhe është themeluese dhe presidente e Institutit të Bankave Publike.

/Stopfake.al/